“Het is echt ongelooflijk wat ze doet, mijn vrouw mag echt wel eens in het zonnetje gezet worden”, vindt haar man, Hans van de Kreeke. Daar willen wij, als weekkrant, natuurlijk graag aan meewerken, maar er is een kleine kink in de kabel.
door Rachel van Westen
YERSEKE – “Ik denk dat ze het zelf helemaal niet ziet zitten om voor de krant geïnterviewd te worden. Als ze dan ook nog op de foto moet, hoeft het van haar waarschijnlijk al helemaal niet meer”, aarzelt hij. Ondanks zijn bedenkingen, blijft Hans bij zijn standpunt dat zijn vrouw een enorme pluim verdient. “Ze werkt nu al veertig jaar bij Ter Weel en zelf heb ik op jonge leeftijd Parkinson gekregen. Daardoor ben ik wel eens wat minder positief”, verwoordt hij voorzichtig. “Maar mijn vrouw verzint elke keer wel weer iets leuks om te ondernemen. Ze is zo sterk. Ze zou het echt wel verdienen, een leuk artikel in de krant.”
Verrassing
Er wordt wat gewikt en gewogen en uiteindelijk komen we tot de conclusie dat Addy misschien niet direct zit te wachten op journalisten en fotografen aan de deur, maar welk vrouw vindt het nu niet leuk om op zo’n manier verrast te worden door haar man? Hans weet genoeg te vertellen, dus het artikel kan gemaakt worden en na een paar telefoontjes met Zorggroep Ter Weel krijg ik Perry Lukus aan de lijn, een collega van Addy. “Morgen staat er de receptie op de planning ter ere van het veertigjarig jubileum van Addy, dan ga ik wel wat foto’s nemen”, belooft hij.
Ondertussen vervolgt Hans zijn verhaal: “Zoals gezegd werkt mijn vrouw al veertig jaar bij Ter Weel. En dat vind ik op zich al bijzonder. Wij hebben elkaar leren kennen in de keuken van Ter Weel, maar het was geen liefde op het eerste gezicht hoor”, lacht hij. “Helemaal niet zelfs. Zij heeft het hart op de tong en ik lachte overal maar een beetje om.”
Impact op het gezin
Uiteindelijk sprong de vonk toch over en in 1992 zijn Hans en Addy getrouwd. Ze kregen samen een dochter en daarna zou je het verhaal af willen sluiten met de woorden ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Helaas, zo rooskleurig was de werkelijkheid niet. Ruim tien jaar geleden, kreeg Hans de diagnose Parkinson. Een half jaar later werd er een tumor op zijn nier ontdekt, waardoor de zieke nier verwijderd moest worden. Dat had flinke impact op het gezin. Hans werd volledig arbeidsongeschikt en moet met de regelmaat van de klok naar allerlei ziekenhuizen. “Ik moet op controle naar het ziekenhuis in Goes, maar ook naar Rotterdam en Tilburg. Mijn vrouw moet voor elk ziekenhuisbezoek vrij vragen om mij te brengen. Ze zeggen wel eens: Parkinson heb je niet alleen, dat heb je samen. Dat is echt waar hoor. Ik voel me daar wel eens schuldig over. Addy is echt een dijk van een vrouw. Ze is zo sterkt als een beer. Ze organiseert van alles en als ik even mijn dag niet heb, verzint zij altijd wel iets leuks om samen te ondernemen. Ze sleept me er af en toe echt doorheen.”
Dit artikel is gepubliceerd in de Bevelander van 22 januari 2020