Rachel

Afscheid van De Bevelander

Het doek is gevallen. Dit is echt de laatste Bevelander. Harmke, de coördinator van deze krant, vroeg aan me of ik een afscheidsverhaal wilde schrijven, dus laat ik maar beginnen bij het begin.

GOES – Ik zie mezelf nog zitten in de kantine van het zwembad met een schriftje en een pen. De dag ervoor had ik een vacature gezien in De Bevelander, waarin stond ‘Schrijftalent gezocht’. Terwijl mijn zoon zwemles had, boog ik me over een sollicitatiebrief. Het was nogal een gok, want ik had geen opleiding in die richting en geen ervaring. Ik vond het leuk om te schrijven, dat wel. Zodra ik een pen kon vasthouden schreef ik verhaaltjes en tijdens de vakantie pende ik schriften vol over mijn belevenissen onder de Franse zon.

Euforisch

Ik sprong een gat in de lucht toen de eindredacteur me uitnodigde voor een gesprek en was euforisch toen die eerste kennismaking werd afgesloten met een handdruk (Ja, toen mocht dat nog) en de boodschap dat ik het mocht proberen. Dat euforische gevoel was rap verdwenen toen ik mijn eerste klus kreeg. Ik werd naar de opening van een kinderdagverblijf gestuurd. Zo’n officiële happening met een hoop bobo’s erbij en andere verslaggevers waar de ervaring keihard vanaf straalde. Ik werd overvallen door een immens gevoel van wanhoop en onzekerheid. Dik anderhalf uur later kwam ik thuis met een blocnote vol aantekeningen en een SD-kaart met zo’n 85 foto’s. De foto’s waren stuk voor stuk bewogen of ronduit knudde en het duurde zeker acht uur tot ik een enigszins leesbaar verhaal had gemaakt van die aantekeningen. Maar het artikel werd geplaatst, dus onder het motto ‘Alle begin is moeilijk’, zette ik door. Het ging steeds beter en ik werd steeds enthousiaster.

Binnen een jaar startte ik met een opleiding journalistiek en kort daarna opende ik de virtuele deuren van mijn tekstbureau. Ik reisde regelmatig naar Amsterdam of Utrecht voor bijscholingen en cursussen en kreeg steeds vaker commerciële opdrachten, maar als het even kon maakte ik graag tijd vrij om een artikel voor deze krant te schrijven. En nu ik terugkijk op vijftien jaar schrijven voor De Bevelander, krijg ik een brok in mijn keel. Ik heb boeiende verhalen gehoord en mooie mensen leren kennen.

Hilarisch

Met een glimlach van oor tot oor denk ik terug aan hilarische momenten, zoals een interview met een student die een opleiding tot verzorgende volgde. Na het interview overlegden we waar ik een foto van hem mocht maken en het leek hem een leuk idee om dat te doen op de ‘oefenafdeling’. Daar aangekomen bekeek ik met een frons de levensechte poppen die heel erg naakt lagen te wezen in ziekenhuisbedden. Zo te zien waren enkele naakte poppenheren in opperste staat van opwinding. De student merkte mijn twijfel op en stelde voor om een laken over de poppen te leggen. “Kijk, dan halen we deze eruit”, zei hij, terwijl hij het omhoogstaande lid uit de pop verwijderde. Terwijl hij uitlegde dat ze op die manier konden oefenen om zowel bij een man als een vrouw een katheter aan te leggen, maakte we samen de bedden in orde en poseerde hij voor de foto. Ik focuste me op belichting en positie tot ik me realiseerde dat ik de student op de foto zette met een nogal prominent aanwezig deel van de pop in zijn handen.

Kippenvel

Maar het was niet altijd lollig. Soms werd ik zo geraakt door verhalen die mensen aan me vertelden, dat ik nog kippenvel krijg als ik eraan terugdenk. Het gesprek met een moeder die haar kind verloor door zelfdoding, zal ik nooit vergeten. Toen mijn kinderen die dag uit school kwamen heb ik ze extra lang geknuffeld. En dat doe ik nog regelmatig. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend.

Ik realiseer me dat het ‘over the top’ kan klinken, maar dit werk heeft mijn leven verrijkt en mijn kijk op de wereld vergroot. Mensen interviewen en hun verhalen opschrijven, voelt als reizen, maar dan in je eigen omgeving. Ik sprak succesvolle ondernemers en interviewde ex-verslaafden in de daklozenopvang. ‘s Morgens zat ik aan tafel met een vrouw die worstelde met een chronische ziekte en ‘s avonds stond ik te koukleumen in een schuur bij de bouwers van carnavalswagens. Ik ging op bezoek in de gevangenis en praatte anderhalf uur met een man die zijn vrouw van het leven had beroofd. Ik was compleet verward toen ik de gevangenispoort weer uitliep en alleen maar kon denken dat het echt een fijn gesprek was geweest. Ik kreeg een rondleiding door de Synagoge en werd uitgenodigd in de moskee waar ik vervolgens de blunder beging om, als vrouw, de imam mijn hand toe te steken. Hij weigerde zo respectvol met zijn hand op zijn hart, dat ik alleen maar excuses kon stamelen. Ondanks de wankele start, hadden we een van de mooiste gesprekken die ik ooit heb gevoerd. Door dit werk heb ik ervaren dat het helemaal niet zo naïef is om te denken dat ‘de meeste mensen deugen.’ Het is waar.

Dankjewel

Ten slotte wil ik iedereen bedanken voor de fijne gesprekken. Lezers, bedankt voor jullie interesse en leuke reacties. Al mijn collega’s bedankt voor de fijne samenwerking en onze chef Dennis bedankt dat je me de kans gaf om ook van alles te doen ‘achter de schermen’, waardoor ik onwijs veel heb geleerd. Mijn zoons, Sander en Mathijs, bedankt dat jullie al vijftien jaar op jullie tenen door het huis lopen als ik zit te schrijven en regelmatig zeggen ‘Cool gedaan, mam’, als jullie een artikel van me zien. Papa en mama, jullie hebben me geleerd om niet te oordelen, maar eerst te luisteren naar het verhaal van een ander. Daarmee hebben jullie de basis gelegd om dit werk te kunnen doen. Jullie geven me regelmatig het gevoel dat jullie trots zijn op wat ik doe en hoe ik het doe. Da’s supervet. Dankjewel.

Klachten na bestraling? Zuurstoftherapie helpt.

Zuurstof als therapie bij klachten na bestraling

Zijn klachten waren zo hevig, hij kon zich maar moeilijk voorstellen dat zuurstof al zijn pijn en ellende zou kunnen verminderen. Toch besloot meneer Kouwenberg te starten met zuurstoftherapie in het Medisch Centrum voor Hyperbare Zuurstoftherapie (MCHZ) in Goes, want ‘baat het niet, dan schaadt het niet’, dacht hij. Nu, een paar maanden later, klinkt de verbazing nog steeds in zijn stem als hij zegt: “Ik heb helemaal geen klachten meer.”

Acht jaar geleden kreeg meneer Kouwenberg te horen dat hij prostaatkanker had. Er volgde een operatie én een bestralingstraject. De opluchting was groot toen hij genezen werd verklaard. Tot hij een paar jaar later plotseling bloed plaste.

Het is een bekend fenomeen voor veel kankerpatiënten: De wereld die met een klap tot stilstand komt als de arts vertelt dat je kanker hebt en de immense opluchting als je na een zwaar traject van bestralingen te horen krijgt dat de kanker weg is. Dan is het een hard gelag als je, net als meneer Kouwenberg, maanden of soms jaren na je behandeling klachten krijgt door radiatieschade.

“Bij mij kwamen die bestralingsklachten drie of misschien wel vier jaar na de bestraling”, blikt hij terug. “Ik kwam weer bij de uroloog terecht en in eerste instantie kreeg ik medicatie. Daar had ik nauwelijks baat bij, want de klachten werden steeds heviger en ik belandde in het ziekenhuis in Goes. Daar vertelde de uroloog over hyperbare zuurstoftherapie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet al te hoge verwachtingen had, maar ach, ik lag toch al in het ziekenhuis, dus daar ging ik dan, elke ochtend met mijn rollatortje naar het MCHZ in het souterrain van het ziekenhuis.”

“De behandeling vindt plaats in een soort tank. Daar is plaats voor twaalf mensen, maar met de huidige coronamaatregelen gaan er maximaal acht mensen naar binnen. Zodra de deur dicht is, wordt de druk langzaam opgebouwd. Dat voel je een beetje aan je oren. Als de druk op het juiste niveau is, zet iedereen zijn zuurstofkapje op.”

“Doordat de zuurstof onder druk wordt ingeademd, wordt er twaalf keer meer zuurstof in het lichaam opgenomen dan normaal”, verklaart Tjeerd van Rees Vellinga, arts van het hyperbaar centrum. “Dat zorgt ervoor dat de weefsels die een tekort hebben aan zuurstof, tijdens deze behandeling beter van zuurstof worden voorzien. Juist die zuurstof heeft het weefsel keihard nodig om aan het werk gezet te worden. Dat maakt deze therapie bijzonder geschikt voor verschillende indicaties zoals klachten na bestraling en wonden aan de diabetische voet.”

“De behandeling bestaat uit veertig sessies”, vervolgt Kouwenberg. “Dat is dus behoorlijk intensief, maar het is meer dan de moeite waard. Na tien tot vijftien behandelingen, merkte ik al verschil en op dit moment heb ik helemaal geen klachten meer.”

Medisch Centrum Hyperbare Zuurstoftherapie – ’s-Gravenpolderseweg 114 – 4462 RA Goes

088 – 12 54 290 – info@hyperbaarcentrum.nl – www.hyperbaarcentrum.nl [https://www.hyperbaarcentrum.nl/contact/]

Hersenz geeft weer een toekomst na hersenletsel

Een geur komt niet rustig aanzweven, maar stoot compleet onverwacht en met kracht zijn neus binnen. Het schijnsel van een schemerlamp is storend en geluid is niet te verdragen. Wat je vijf minuten geleden tegen hem zei, is hij nu alweer vergeten. Harry Wattel heeft hersenletsel, om precies te zijn niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Dit restant van een stom motorongeluk zette zijn leven ondersteboven en keerde het binnenstebuiten.

Behandelprogramma bij Gors

Dankzij het behandelprogramma Hersenz bij Gors, leerde hij omgaan met de ingrijpende veranderingen in zijn leven. Hij leerde zijn energie te verdelen en handig om te gaan met zijn vergeetachtigheid en concentratieverlies. Hoe? Daar komen we later op terug. Eerst duiken we terug in de tijd. In het leven van Harry voor het motorongeluk. Want als je het leven van de Harry van vroeger naast zijn huidige leven legt, krijg je pas echt een beeld van de gevolgen van hersenschade.
Het leven van Harry voor het ongeluk
“Ik was getrouwd en vader van vier kinderen, allemaal tieners. Ik had een baan als manager van de technische afdeling, een joekel van een afdeling, waar ik een bovengemiddeld aantal uren instak. Vijftig tot zeventig uur per week. Altijd vroeg de deur uit en laat thuis. Ik stond ‘aan’ van half zes ‘s morgens tot twaalf uur ‘s avonds. Ik kweekte vogeltjes en voor ik naar mijn werk ging, was ik daar al een uur mee bezig. Altijd energie voor tien. In het weekend ging ik vissen, varen of motorrijden.”

Het ongeluk

Tijdens het motorrijden ging het mis. Door de politiereconstructie weet hij nu dat zijn achterrem blokkeerde en, zoals hij het zelf zegt: “Op een zondagochtend om acht uur, lag deze jongen op het asfalt. Ik ben ongelukkig op mijn nek of hoofd terechtgekomen.”

Het leven van Harry na het ongeluk

Een paar weken na het ongeluk, wilde hij dolgraag weer aan het werk. Maar daar dacht zijn hoofd anders over. Hij had weinig energie en kon zich slecht concentreren. Dat irriteerde hem mateloos en hij maakte weer een afspraak met zijn neuroloog. Na een paar testjes in het ziekenhuis werd hij doorverwezen naar het revalidatiecentrum.
“Daar kwam ik in een revalidatietraject. Tien maanden lang ging ik vier keer per week naar het centrum. Het ging me niet snel genoeg, mijn wil om iets te doen was vele malen sterker dan het daadwerkelijk kunnen. Ik kon mijn vaderrol niet invullen zoals ik wilde, ik was mijn positie als kostwinner kwijt, want ik was honderd procent afgekeurd. Ik had meer vrije tijd dan me lief was, maar niet genoeg energie om het in te vullen. Ik liep er continu tegenaan dat mijn batterij leger was dan ik wilde en ik onthield niks. Mijn kortetermijngeheugen was bagger. Als ik een mail wilde versturen, liep ik naar de computer om hem aan te zetten en als ik dat had gedaan, had ik geen idee waarom de computer op stond te starten. Ik ging koken en vergat het gas onder de boontjes aan te zetten en was volledig kwijt hoe lang de aardappels al op het gas stonden. Daar zit je dan. Met pensioen op je negenenveertigste. Ik was een vervelend mannetje geworden. Er hoefde maar dit te gebeuren”, zegt Harry terwijl hij met zijn vingers knipt, “of ik ontplofte. De mensen die dicht bij mij stonden, kregen de volle laag.”

Folder van Hersenz

“Toen kreeg ik een folder in handen van Hersenz. Ik las het en dacht: ‘Dat zou wel eens een methodiek kunnen zijn waar ik meer van kan leren dan tot nu toe.’”

De behandeling bij Gors

In 2019, vier jaar na het motorongeval startte Harry met Hersenz bij Gors.
“Deze behandeling bestaat uit een cognitieve behandeling, een fysieke behandeling en een behandeling in de thuissituatie”, vertelt Lianne Timmerman, behandelaar Hersenz bij Gors. “De behandeling van Hersenz richt zich op gebieden waar mensen met hersenletsel vaak problemen mee ervaren. Jij en de mensen om je heen, leren met de ingrijpende veranderingen in je leven om te gaan. Zo werk je aan zelfvertrouwen, vertrouwen in je eigen lichaam en aan je conditie. Onderzoek wijst uit dat mensen met hersenletsel zich door het volgen van dit behandelprogramma fysiek en psychisch sterker voelen en na behandeling minder ondersteuning nodig hebben.”

Hersenletsel heeft ook impact op de mensen om je heen

Hersenletsel krijg je nooit alleen. Ook voor de partner en kinderen verandert er veel. Daarom betrekt Hersenz ook naasten bij de behandeling. “Er is altijd een behandelaar die ook bij jou thuis komt en gesprekken voert met de partner of heel het gezin”, vult Lianne aan. “We hebben ook een partnermodule. Daarbij ontmoeten partners of gezinsleden elkaar. Dat doen we twee keer per jaar en ook dat wordt als enorm waardevol ervaren. Het lotgenotencontact is heel belangrijk.”

Het resultaat van Hersenz

Harry leerde dankzij het programma van Hersenz, dat hij zijn leven op een compleet andere manier kan invullen. “Ik kan beter mijn energie managen, ik kan beter plannen, ik weet wanneer ik overprikkeld ben”, zegt hij daar zelf over. “Ik ga lastige situaties uit de weg en bereid me voor op de drukte in een restaurant. Dat zijn allemaal zaken waar ik rekening mee houd, waardoor het makkelijker is om de dag en de week door te komen.”
“Dankzij de behandelmethode van Hersenz ben ik me gaan afvragen of die Harry 1.0, die altijd aan het werk was en nauwelijks tijd had voor zijn gezin om maar een riant salaris te verdienen nu echt wel zo’n fijne kerel was? Nu, na de behandeling bij Gors, weet ik het antwoord wel. Ik ben er inmiddels achter dat de 2.0 versie een veel fijnere kerel is.”

De Hersenz-behandelingen bij Gors worden gegeven in Goes, Middelburg en Terneuzen. Meer weten? Ga naar www.gors.nl/hersenz of neem contact op via clientenbureau@gors.nl of 0113 – 273 333

Waarom je naar Optiek de Jonge gaat, zelfs als je scherp ziet

Optimaal zicht is belangrijk. Daarom ga je voor een professionele oogmeting naar Optiek de Jonge in Goes. Dat spreekt voor zich. Maar heb je er al eens aan gedacht om jouw ogen te laten onderzoeken als je vaak last hebt van vervelende klachten zoals hoofdpijn, vermoeidheid of duizeligheid? Een bril kan de oplossing zijn!

Bij Optiek de Jonge wordt niet alleen een objectieve oogmeting gedaan om de sterkte van jouw glazen of lenzen te bepalen, maar je kan bij deze opticien aan de Lange Vorststraat 40 ook terecht voor een functioneel oogonderzoek. “Aan de hand van een functionele oogmeting kunnen we verder kijken dan alleen scherp zien”, vertelt opticien Arri van de Ree. “Er wordt gekeken of er een afwijking is in de samenwerking tussen de ogen waardoor fysieke klachten kunnen ontstaan. Hiervoor werken we samen met fysiotherapeuten, osteopaten, podologen en chiropractors.”
Aan dit onderzoek zijn geen kosten verbonden. Dus blijf niet langer rondlopen met vervelende klachten en maak een afspraak bij Optiek de Jonge.

Precisieoogmeting

Onlangs is Optiek de Jonge een samenwerking aangegaan met Rodenstock. Deze Duitse glasleverancier met 140 jaar ervaring in zijn vakgebied, maakt het mogelijk om biometrische glazen aan te laten meten. Dat houdt in dat er niet alleen gekeken wordt naar de benodigde sterkte, maar ook naar de anatomie van het oog. Door een precisieoogmeting kan je profiteren van een maatwerkglas dat volledig is afgestemd op uw ogen. Hierin is Optiek de Jonge exclusief voor Goes en omstreken.

Merken

Zijn jouw ogen vakkundig opgemeten? Dan is het tijd om een montuur uit te kiezen. Als brildrager weet je dat een bril meer is dan alleen een hulpmiddel. Een bril is een modieuze accessoire en, ook niet geheel onbelangrijk: een bril moet comfortabel zitten. Precies om die redenen werkt Optiek de Jonge met topmerken, zoals Cartier, Dior, Dita, Gucci en Silhouette. “Een goede merkbril is gemaakt van flexibel materiaal waardoor de bril comfortabel zit en goed in model blijft, zodat je niet keer op keer terug hoeft te komen om de bril bij te laten stellen”, weet eigenaar Cees de Jonge.

Lenzen beslaan niet

Natuurlijk kan je bij deze optiekzaak in Goes ook terecht voor lenzen. Ideaal als je liever geen bril draagt, maar beiden zijn ook prima af te wisselen. Achter de computer draag je een bril en tijdens het sporten of wanneer je een mondkapje draagt, doe je lenzen in, want die beslaan niet! Wist je dat er ook nachtlenzen bestaan? Deze doe je in voor het slapengaan en ’s morgens mogen ze uit. Terwijl je slaapt, corrigeren de lenzen je ogen, zodat je overdag scherp kunt zien zonder bril of lenzen.

Loop eens binnen

Loop eens binnen voor meer informatie of maak direct een afspraak voor een oogmeting bij Optiek de Jonge aan de Lange Vorststraat 40 in Goes.

Sloecentrale bewijst dat er mooie kansen liggen in Zeeland. Ook voor jongeren.

‘Deze kans kan ik maar beter pakken, die ga ik niet snel meer krijgen, dacht de 24-jarige Sander uit Biervliet na zijn eerste sollicitatiegesprek bij Sloecentrale in Vlissingen-Oost. Inmiddels werkt hij er ruim een half jaar als maintenance engineer en vertelt over grote draaiende machines waar zijn technisch hart sneller van gaat kloppen. Kansen om zichzelf te ontwikkelen, vriendschappelijke competities met zijn collega’s en elke dag een verse lunch.

Solliciteren in coronatijd

Het begon allemaal in september vorig jaar, terwijl hij door de vacatures zat te struinen. “Ik merkte dat ik qua ontwikkeling op een dood punt zat, bij het bedrijf waar ik werkte.”
De vacature van Sloecentrale op LinkedIn trok hem over de streep. Hij besloot de gok te wagen.
Het was natuurlijk best vreemd, solliciteren in coronatijd, want het betekende ook dat de eerste kennismaking online plaatsvond.
“Toch kreeg ik zelfs op die manier een goede indruk van het bedrijf”, blikt Sander terug. “Ik had al gelijk een klik met mijn leidinggevende en ik merkte dat dit bedrijf er echt voor open staat om jou als persoon te ontwikkelen.”
Na het tweede gesprek werd Sander gebeld. Hij mocht aan de slag in, zoals hij het zelf noemt ‘die grote groene bakken aan de andere kant van de Westerschelde’. “Bij helder weer kan ik ze zien vanuit ons keukenraam in Biervliet”, lacht hij.

De eerste werkdag

“De eerste werkdag kreeg ik een overload aan informatie over het reilen en zeilen binnen het bedrijf. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik in het diepe werd gegooid. Ik begon midden in coronatijd, maar vanwege mijn inwerkperiode mocht ik relatief vaak op het bedrijf zelf werken. Er werkt hier een relatief klein team, dus je weet gelijk welke rol iemand heeft binnen het bedrijf. Je kunt makkelijk iemand aanspreken en op die manier kunnen we supersnel schakelen.”

Ontwikkelen van je persoonlijkheid en vakkennis

Sander omschrijft zichzelf als ‘een echte teamplayer’ en ‘iemand die niet bang is om de verantwoordelijkheid te nemen’, maar hij weet ook prima te vertellen op welke vlakken er nog werk aan de winkel is.
“Tja, ik ben een echte Zeeuw. Ik ben dus redelijk ongeduldig en heel erg van ‘het moet nu gebeuren’, maar dat kan niet altijd.”
Dit zou aanleiding kunnen zijn voor aan corrigerend vingertje, maar dat is niet het geval bij deze werkgever. “Ik krijg juist handvatten tijdens de gesprekken met mijn leidinggevende, waarmee ik mezelf gaandeweg kan ontwikkelen.”

Ook op vaktechnisch gebied ziet Sander volop groeikansen.
“Voorheen werkte ik met wat kleiner spul, maar hier staan echt serieus grote machines. Ja, daar gaat mijn hart sneller van kloppen, maar dat zorgt er ook voor dat er voor mij heel wat te leren valt. Sloecentrale biedt trainingen en opleidingstrajecten waarvan ik kan profiteren. Op deze plek kan ik mezelf echt verder ontwikkelen.”

Afwisseling

Enkele weken geleden maakte Sander de eerste onderhoudsstop mee. “Daar gaat een enorm voorbereidingstraject aan vooraf en als het eenmaal zover is, moeten echt alle zeilen bijgezet worden. Als de situatie erom vraagt, ben ik er niet vies van om met de jongens mee te helpen en mijn handen vuil te maken. Sterker nog, die afwisseling maakt mijn baan nog leuker.”

Volop kansen in Zeeland en competitie met je collega’s

Ik heb zelf gestudeerd aan de HBO in Breda en je hoort vaak dat Zeeuwen de provincie uittrekken, maar Sloecentrale bewijst dat er echt mooie kansen liggen in Zeeland. Ik heb nu een job waarin ik mezelf enorm kan ontwikkelen, ik werk in een fijn team, de reisafstand is gunstig en ik heb prima arbeidsvoorwaarden. Laatst was er een Walking Challenge georganiseerd. Ontzettend leuk, je merkt dat er onderling dan toch op een leuke manier een competitie ontstaat.

Gezonde lunch

“Ik hoef zelfs geen boterhammetjes meer mee te nemen. Sloecentrale heeft een prachtige nieuwe kantine gekregen. Het ziet er echt uit om door een ringetje te halen en er is volop keus uit broodjes, lekkere salades en soepen. De eerste keer dat ik daar ging lunchen, vroeg ik waar ik kon betalen. Maar dat hoeft dus niet. Je krijgt elke dag een gezonde lunch. Kijk, zulk soort extraatjes zeggen toch iets over een werkgever.”

Trek je bergschoenen aan voor wandeling over historisch pad

door Rachel van Westen

“Het is nu een grote modderpoel vol met kuilen”, vertelt Joep van Ginneken uit Kloetinge. Hij heeft het over het Hoge Pad tussen Kloetinge en Goes. Een idyllisch wandelpaadje dat bijna duizend jaar geleden werd aangelegd. Het pad wordt niet alleen gebruikt door wandelaars, maar ook fietsers gebruiken het paadje als binnendoorroute en juist daar zit het probleem, volgens Joep. “Het paadje wordt volkomen kapot gereden.”

KLOETINGE – Heel vroeger kon je via dit paadje binnendoor naar Goes lopen. Het was een echt smal kerkenpaadje, niet meer dan enkele decimeters breed en amper verhard. In 1135 is het aangelegd tussen ‘s-Heer Arendskerke en Kloetinge, waar het pad dwars door de ring van het dorp naar Kapelle liep, met een aftakking naar Wemeldinge. Op oude kaarten is het tracé nog goed herkenbaar, maar een jaar of twintig geleden was er van het originele pad niet veel meer terug te vinden. Het was volkomen verwaarloosd.

In de winter van 2004-2005 is een deel van het pad opgeknapt door Stichting Landschapsbeheer Zeeland (SLZ) in opdracht en in samenwerking met de gemeente Goes. Daarnaast hebben ook de Vereniging Dorpsbelangen Kloetinge en de vereniging TeVoet aandacht aan het pad besteed. “Het is echt heel mooi dat ze het pad hebben hersteld, maar doordat het kapot gereden wordt door fietsers, kan je er nu bijna niet meer lopen. Het is niet zomaar een wandelpaadje”, benadrukt Joep, “het is echt een historisch pad.”

Tijd om zelf de proef op de som te nemen en een wandeling te maken over het Hoge Pad. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus ik hijs me in een oude spijkerbroek en dito bergschoenen. De ingang van het pad, tegenover de parkeerplaats van het Wesselopark Kloetinge ziet er veelbelovend uit. Ik zie een smal schelpenpaadje tussen de weilanden en zo op het eerste gezicht lijkt de schade nogal mee te vallen. Bij de ingang staat een draaihek om fietsers te weren, maar ik moet toegeven dat het niet heel lastig zal zijn om hier met je fiets te passeren. Als ik eenmaal op het paadje loop, wordt het al snel wat drassiger. Je hoeft geen Sherlock Holmes te zijn om te zien dat hier regelmatig wordt gefietst. Ik zie overal bandensporen en naarmate ik het paadje verder volg, wordt het steeds drassiger. Ik ben blij met mijn bergschoenen, want mijn nieuwe witte sneakers hadden dit niet overleefd. Het probleem is dus wel duidelijk, maar wat is nu een effectieve oplossing?

“Volgens mij is het vrij eenvoudig”, meent Van Ginneken. “Naast de draaihekken bij de ingangen staan palen, maar die staan er iets te ver vandaan, waardoor je er makkelijk langs kunt met de fiets. Volgens mij is het een kwestie van die palen iets dichter bij dat ijzeren draaihek plaatsen en je bent er. Ik heb het ook al eens aangekaart bij de gemeente, ik heb foto’s opgestuurd en de oplossing voorgesteld, maar zij lieten me weten dat ze voornamelijk bezwaren zien.”

Tom Kapoen, opzichter bij de gemeente Goes, kent de situatie en onderschrijft het probleem. “Maar ik heb ook kritische gedachten over de oplossing die meneer heeft aangedragen”, laat hij weten. “Dit laat zich niet zo eenvoudig oplossen. Ik heb er al eens staan posten en dan zie je dat jongelui hun fiets oppakken en boven het hoofd houden of ze kronkelen net zo lang heen-en-weer tot de fiets erdoor is. Daarna springen ze op de fiets en zo pakken ze toch de kortste route. Het is een hele uitdaging om dat te voorkomen. We brengen elk jaar een nieuwe laag schelpen aan, maar dat heeft in dit jaargetijde geen zin, het is nu te nat. Zodra de grond weer wat droger is, gaan we ons er zeker in verdiepen hoe we dit probleem kunnen voorkomen”, belooft de opzichter van de gemeente.

Dit artikel is gepubliceerd in De Bevelander van 12 februari 2020

Er wordt aan de website gewerkt!

Sorry voor de rommel! Er wordt aan deze website gewerkt, maar ik heb besloten om de virtuele deuren gewoon open te houden tijdens deze verbouwing.

Dus kom verder en kijk even rond. Enne… suggesties zijn welkom!

Heb je een een vraag of kan ik iets voor je betekenen? Bel of stuur een WhatsApp naar 06 – 48 38 17 14 of mail naar tekstbureauzeeland@gmail.com

Zeeuwen, schreeuw het van de daken

Zeeuwen zijn bescheiden. Ze schreeuwen het niet van de daken wanneer ze ergens in uitblinken. Daardoor heerst er in de rest van Nederland wel eens het idee dat Zeeland een beetje een ‘dooie’ provincie is waar weinig gebeurt.

door Rachel van Westen

Wij Zeeuwen weten wel beter. Toch doen we onszelf tekort met die ingetogen houding. Want als wij Zeeuwen niet rondbazuinen waar we goed in zijn, hoe moeten anderen dan onze kwaliteiten ontdekken? “Zeeuwen mogen best een beetje brutaler worden en meer de samenwerking opzoeken”, vindt Jim Goedhart. Hij is, samen met Frederik Sinke, oprichter van De Zeeuwse Connectie, een community voor betrokken en actieve Zeeuwen die iets willen bijdragen aan Zeeland. Dan hebben we het niet alleen over ondernemers, want de Zeeuwse Connectie is geen zakelijk netwerk, maar een platform voor iedereen die een band heeft met Zeeland en iets wil betekenen voor onze mooie provincie.

Ontstaan en groei

De Zeeuwse connectie is flink gegroeid, de afgelopen jaren. Er zijn inmiddels zo’n 11.000 Zeeuwen aangehaakt. Een deel van hen woont niet meer in Zeeland, maar misschien is juist dat wel de kracht van de Zeeuwse Connectie. Ook mede-oprichter Jim is, zoals hij het zelf noemt, een ‘uitgevlogen Zeeuw’. “Geboren en getogen in Middelburg, maar vertrokken voor de studie en daarna niet teruggekeerd”, licht hij toe. “Maar het contact met de Zeeuwse vrienden van vroeger bleef. We zagen elkaar nog steeds regelmatig, deden samen een biertje of maakten een strandwandeling. Veel van hen woonden en werkten niet meer in Zeeland en op die manier ontstond het idee om een ‘Kom nog eens een dagje terug naar Zeeland-dag’ te organiseren. Om zoveel mogelijk mensen te bereiken, werd er een LinkedInpagina in het leven geroepen. De aanmeldingen stroomden binnen en het eerste event was een succes.

Jim Goedhart (links) en Frederik Sinke (rechts), oprichters van De Zeeuwse Connectie.
FOTO: C.T. de Beer/De Zeeuwse Connectie

Positieve berichten de wereld inslingeren

“Doordat we zoveel mensen hadden verzameld, vonden we dat we er iets nuttigs mee moesten doen”, vervolgt Jim. Het idee ontstond om via sociale media zoals LinkedInn en Facebook positieve berichten over Zeeland de wereld in te slingeren, waardoor Zeeland onder de aandacht wordt gebracht. Via diezelfde kanalen kunnen Zeeuwen binnen en buiten de provincie, of het nu ondernemers zijn, studenten of kunstenaars, online de verbinding zoeken. Voor de offline verbinding organiseert de Zeeuwse Connectie regelmatig gezellige events in heel het land voor iedereen die op één of andere manier verbonden is met Zeeland.

Zeeuwse PioniersPrijs

Als kers op de taart wilden de oprichters het bereik van De Zeeuwse Connectie gebruiken om een mooi Zeeuws initiatief in het zonnetje te zetten. Zo ontstond het idee van de Zeeuwse PioniersPrijs. En dat werkt. “De Zeeuwse Pioniersprijs levert een geldbedrag van 5.000 euro en een mooi beeldje op, maar vooral heel veel media-aandacht”, laat Jim weten. “Als ze het zelf niet van de daken schreeuwen, doen wij het wel.”

Dit artikel is gepubliceerd op 22 januari 2020 in de Faam

Wil je meer artikelen lezen? Kijk eens in mijn portfolio

‘Addy is echt een dijk van een vrouw’

“Het is echt ongelooflijk wat ze doet, mijn vrouw mag echt wel eens in het zonnetje gezet worden”, vindt haar man, Hans van de Kreeke. Daar willen wij, als weekkrant, natuurlijk graag aan meewerken, maar er is een kleine kink in de kabel.

door Rachel van Westen

YERSEKE – “Ik denk dat ze het zelf helemaal niet ziet zitten om voor de krant geïnterviewd te worden. Als ze dan ook nog op de foto moet, hoeft het van haar waarschijnlijk al helemaal niet meer”, aarzelt hij. Ondanks zijn bedenkingen, blijft Hans bij zijn standpunt dat zijn vrouw een enorme pluim verdient. “Ze werkt nu al veertig jaar bij Ter Weel en zelf heb ik op jonge leeftijd Parkinson gekregen. Daardoor ben ik wel eens wat minder positief”, verwoordt hij voorzichtig. “Maar mijn vrouw verzint elke keer wel weer iets leuks om te ondernemen. Ze is zo sterk. Ze zou het echt wel verdienen, een leuk artikel in de krant.”

Verrassing

Er wordt wat gewikt en gewogen en uiteindelijk komen we tot de conclusie dat Addy misschien niet direct zit te wachten op journalisten en fotografen aan de deur, maar welk vrouw vindt het nu niet leuk om op zo’n manier verrast te worden door haar man? Hans weet genoeg te vertellen, dus het artikel kan gemaakt worden en na een paar telefoontjes met Zorggroep Ter Weel krijg ik Perry Lukus aan de lijn, een collega van Addy. “Morgen staat er de receptie op de planning ter ere van het veertigjarig jubileum van Addy, dan ga ik wel wat foto’s nemen”, belooft hij.

Ondertussen vervolgt Hans zijn verhaal: “Zoals gezegd werkt mijn vrouw al veertig jaar bij Ter Weel. En dat vind ik op zich al bijzonder. Wij hebben elkaar leren kennen in de keuken van Ter Weel, maar het was geen liefde op het eerste gezicht hoor”, lacht hij. “Helemaal niet zelfs. Zij heeft het hart op de tong en ik lachte overal maar een beetje om.”

Impact op het gezin

Uiteindelijk sprong de vonk toch over en in 1992 zijn Hans en Addy getrouwd. Ze kregen samen een dochter en daarna zou je het verhaal af willen sluiten met de woorden ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Helaas, zo rooskleurig was de werkelijkheid niet. Ruim tien jaar geleden, kreeg Hans de diagnose Parkinson. Een half jaar later werd er een tumor op zijn nier ontdekt, waardoor de zieke nier verwijderd moest worden. Dat had flinke impact op het gezin. Hans werd volledig arbeidsongeschikt en moet met de regelmaat van de klok naar allerlei ziekenhuizen. “Ik moet op controle naar het ziekenhuis in Goes, maar ook naar Rotterdam en Tilburg. Mijn vrouw moet voor elk ziekenhuisbezoek vrij vragen om mij te brengen. Ze zeggen wel eens: Parkinson heb je niet alleen, dat heb je samen. Dat is echt waar hoor. Ik voel me daar wel eens schuldig over. Addy is echt een dijk van een vrouw. Ze is zo sterkt als een beer. Ze organiseert van alles en als ik even mijn dag niet heb, verzint zij altijd wel iets leuks om samen te ondernemen. Ze sleept me er af en toe echt doorheen.”

Dit artikel is gepubliceerd in de Bevelander van 22 januari 2020

Computers fiksen is een eitje voor Bryan

Bryan Brugman uit Heinkenszand is vijftien jaar en heeft een goeie kop verstand van computers. Hij is er inmiddels zo handig in geworden om computerproblemen op te lossen, te programmeren en computers aan te sluiten, dat hij heeft besloten om een eigen bedrijfje op te starten.

door Rachel van Westen

Bryan is niet zomaar de zoveelste tiener die handig gebruik maakt van zijn expertise op het gebied van computers, want met een vette knipoog naar zijn autisme heeft hij zijn bedrijfj e ‘De PC-autist’ genoemd.

HEINKENSZAND – Dit komt op zich wel vaker voor en is eigenlijk nauwelijks nieuwswaardig te noemen. Maar Bryan is niet zomaar de zoveelste tiener die handig gebruik maakt van zijn expertise op het gebied van computers, want met een vette knipoog naar zijn autisme heeft hij zijn bedrijfje ‘De PC-autist’ genoemd. Nu zou je als lezer kunnen denken dat zoveel openheid over zijn diagnose er wel voor zorgt dat hij er makkelijk over kan praten. Maar daar zit ‘m nu net de kneep. Bryan heeft autisme en praten is dus alles behalve makkelijk. “Ik zeg niet zoveel”, laat hij weten. “Ik vind het ook lastig om oogcontact te maken. Daardoor zien mensen me soms als niet sociaal.”

Veranderingen

Hij kan er last van hebben als er veel gebeurt of als zich nieuwe dingen of situaties voordoen. “Die veranderingen, daar kan ik niet zo goed mee omgaan.”
Een interview voor de krant is dus ook een serieuze uitdaging voor Bryan. Maar na een beetje heen-en-weer mailen ﬂikt hij het toch om de alle vragen te beantwoorden.

Vis in het water

Heel anders is het voor hem om achter een computer te schuiven. Daar is hij als een vis in het water. “In het begin heeft mijn vader me veel geholpen, maar daarna heb ik het meeste mezelf aangeleerd. Autisme is soms heel lastig, maar het heeft ook voordelen, want als ik ergens aan werk of ergens mee bezig ben, kan ik me daar helemaal op focussen. Dat geldt eigenlijk voor alles.” De eerste klant heeft al gebruik gemaakt van zijn diensten.
“Het probleem was het besturingssysteem van een laptop. Dat was beschadigd en dat heb ik opnieuw geïnstalleerd. Probleem opgelost”, vertelt Bryan. En wat hij later wil gaan doen? Nou, dat spreekt voor zich natuurlijk. “Iets met computers”, is het antwoord.

De PC-autist

“Als mensen hulp nodig hebben kunnen ze een email sturen naar depcautist@gmail.com”, vertelt Bryan. “Het tarief is 5 euro per uur en eventueel de kosten voor onderdelen of reiskosten als ik iets bij iemand thuis aan moet sluiten.” Op de vraag wat hij gaat doen met het eigenhandig verdiende geld, reageert hij als een rasechte ondernemer. “Dat ga ik investeren in beter werkmateriaal zodat ik sneller problemen kan oplossen.”

Dit artikel is gepubliceerd in De Bevelander van 15 januari 2020

Auteur: Rachel