door Rachel van Westen

“Het is nu een grote modderpoel vol met kuilen”, vertelt Joep van Ginneken uit Kloetinge. Hij heeft het over het Hoge Pad tussen Kloetinge en Goes. Een idyllisch wandelpaadje dat bijna duizend jaar geleden werd aangelegd. Het pad wordt niet alleen gebruikt door wandelaars, maar ook fietsers gebruiken het paadje als binnendoorroute en juist daar zit het probleem, volgens Joep. “Het paadje wordt volkomen kapot gereden.”

KLOETINGE – Heel vroeger kon je via dit paadje binnendoor naar Goes lopen. Het was een echt smal kerkenpaadje, niet meer dan enkele decimeters breed en amper verhard. In 1135 is het aangelegd tussen ‘s-Heer Arendskerke en Kloetinge, waar het pad dwars door de ring van het dorp naar Kapelle liep, met een aftakking naar Wemeldinge. Op oude kaarten is het tracé nog goed herkenbaar, maar een jaar of twintig geleden was er van het originele pad niet veel meer terug te vinden. Het was volkomen verwaarloosd.

In de winter van 2004-2005 is een deel van het pad opgeknapt door Stichting Landschapsbeheer Zeeland (SLZ) in opdracht en in samenwerking met de gemeente Goes. Daarnaast hebben ook de Vereniging Dorpsbelangen Kloetinge en de vereniging TeVoet aandacht aan het pad besteed. “Het is echt heel mooi dat ze het pad hebben hersteld, maar doordat het kapot gereden wordt door fietsers, kan je er nu bijna niet meer lopen. Het is niet zomaar een wandelpaadje”, benadrukt Joep, “het is echt een historisch pad.”

Tijd om zelf de proef op de som te nemen en een wandeling te maken over het Hoge Pad. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus ik hijs me in een oude spijkerbroek en dito bergschoenen. De ingang van het pad, tegenover de parkeerplaats van het Wesselopark Kloetinge ziet er veelbelovend uit. Ik zie een smal schelpenpaadje tussen de weilanden en zo op het eerste gezicht lijkt de schade nogal mee te vallen. Bij de ingang staat een draaihek om fietsers te weren, maar ik moet toegeven dat het niet heel lastig zal zijn om hier met je fiets te passeren. Als ik eenmaal op het paadje loop, wordt het al snel wat drassiger. Je hoeft geen Sherlock Holmes te zijn om te zien dat hier regelmatig wordt gefietst. Ik zie overal bandensporen en naarmate ik het paadje verder volg, wordt het steeds drassiger. Ik ben blij met mijn bergschoenen, want mijn nieuwe witte sneakers hadden dit niet overleefd. Het probleem is dus wel duidelijk, maar wat is nu een effectieve oplossing?

“Volgens mij is het vrij eenvoudig”, meent Van Ginneken. “Naast de draaihekken bij de ingangen staan palen, maar die staan er iets te ver vandaan, waardoor je er makkelijk langs kunt met de fiets. Volgens mij is het een kwestie van die palen iets dichter bij dat ijzeren draaihek plaatsen en je bent er. Ik heb het ook al eens aangekaart bij de gemeente, ik heb foto’s opgestuurd en de oplossing voorgesteld, maar zij lieten me weten dat ze voornamelijk bezwaren zien.”

Tom Kapoen, opzichter bij de gemeente Goes, kent de situatie en onderschrijft het probleem. “Maar ik heb ook kritische gedachten over de oplossing die meneer heeft aangedragen”, laat hij weten. “Dit laat zich niet zo eenvoudig oplossen. Ik heb er al eens staan posten en dan zie je dat jongelui hun fiets oppakken en boven het hoofd houden of ze kronkelen net zo lang heen-en-weer tot de fiets erdoor is. Daarna springen ze op de fiets en zo pakken ze toch de kortste route. Het is een hele uitdaging om dat te voorkomen. We brengen elk jaar een nieuwe laag schelpen aan, maar dat heeft in dit jaargetijde geen zin, het is nu te nat. Zodra de grond weer wat droger is, gaan we ons er zeker in verdiepen hoe we dit probleem kunnen voorkomen”, belooft de opzichter van de gemeente.

Dit artikel is gepubliceerd in De Bevelander van 12 februari 2020